Rowerkiem przez świat...

rowerowy blog

Rowerzystki

Małgośka mówią mi, a moja ksywka na tym blogu rowerowym to "rowerzystka" z miasteczka Przecław k/Szczecina. Odkąd prowadzę tego bloga przejechałam 14867.64 kilometrów, w tym 1257.25 po piachu i błocie. Moja średnia..., to średnia fotograficzna, jeżdżę raczej turystycznie, by podziwiać piękny świat, robić fotki lub filmy, a potem pokazać to wszystko Wam. Prócz jazdy na rowerze mam jeszcze inne ulubione dyscypliny sportowe jak: taniec, bieganie i wszelkie inne gimnastyki ciała :). Acha, nie pokonuję dystansów powyżej 150 km..., tak..., tak było jeszcze nie tak dawno..., cóż..., czasy się trochę zmieniły i moje możliwości też, ale za to nie dbam o statystki, nie potrzebne mi to ;) Więcej o mnie

Dodatki na bloga

linijka

Moja aktywność

linijka

Kiedy i ile :)

linijka

FoLandy

FoDeszczówkę należy wziąć?

linijka

wakacje 2012 Pogoda w Polsce na stronę

Moi ulubieńcy :)

linijka

wszyscy znajomi(97)

Zaliczyłam gminy

Moje rumaki :)

linijka

Łunibajczyk 7364 km

Kropka 9490 km

Specjalista od terenu 4132 km

FoKto u mnie gości?

linijka

Takie tam statystyki...

linijka

Wykres roczny blog rowerowy rowerzystka.bikestats.pl

FoFotki...

linijka

To było...

linijka

No popatrz..., kogo tu nie było?

linijka

Wpisy archiwalne w kategorii

2011-sakwy

Dystans całkowity:	294.02 km (w terenie 4.00 km; 1.36%)
Czas w ruchu:	20:06
Średnia prędkość:	14.63 km/h
Liczba aktywności:	3
Średnio na aktywność:	98.01 km i 6h 42m
Więcej statystyk

DST 71.50km
Czas 05:00
V_AVG 14.30km/h
Sprzęt Łunibajczyk
Aktywność Jazda na rowerze

III dzień: Lubiatowo - Przecław

Niedziela, 5 czerwca 2011 · dodano: 08.06.2011 | Komentarze 10

Dzisiejszy dzień jeszcze cieplejszy. O godzinie 7.00 rano w namiocie zrobiło się tak duszno, że nie można było wytrzymać. Jeszcze trochę leniuchowania do 8.00 przy rozsuniętym wejściu do namiotu i niestety, czas wstawać. Pomimo gorączki od samego rana, dziś czuję się już wypoczęta. Zresztą, myśl, że do domu już niedaleko... :))

Nasza dzisiejsza trasa będzie prowadziła przec Mechowo - Pyrzyce - Rzepnowo - Stare Chrapowo - Swachowo - Dołgie - Borzym - Wirów - Gryfino - Mescherin - Staffelde - Neurochlitz - Rosówek - Kołbaskowo - śmolęcin - Karwowo - Warzymice - Przecław. Tereny niby znane, ale z innej perspektywy :)

Mechowo Słowiańska nazwa: Meghow 1227, Meghowe 1278, Megowe 1311, potem Meghow zapewne pochodzi od mchu. W 1227 książę Barnim I potwierdził wcześniejsze nadanie wsi przez babkę Anastazję klasztorowi norbertanek w Trzebiatowie. Zakonnice wnet chyba straciły wieś. W 1243 rycerz niemiecki Burchard "z Mechowa" dysponował wsią Sobieradz. W 1278 Bogusław IV nadał tu pyrzyckim augustiankom 6 łanów, zapisanych klasztorowi przez Małgorzatę "de Granzoy" z rodu rycerskiego w pyrzyckim zamku. W XIII w. zbudowano kościół o wymiarach 7,7 x 15,35 m, a w nim dotąd granitowa chrzcielnica z XIII w. o wysokości 106 cm, średnicy czaszy 85 cm, ale dopiero w XIX w sprowadzona z kościoła w Barnimiu (gm. Warnice). Druga chrzcielnica z XIII w. z piaskowca o średnicy 95 cm wkopana w ziemię, z pękniętą czaszą, od XIX w. służy jako donica kwiatowa w pobliżu kościoła. W drugiej połowie Xlll w. we wsi osiadł ród rycerski Schoningów. W 1311 książę Otto l nadał rycerzowi Hermanowi i jego synowi Betkinowi 4 łany w Mechowie, w tym dwa miały stanowić uposażenie kościoła, dwa miały być odszkodowaniem za utracone na rzecz augustianek dochody z młyna św. Ducha na Starym Mieście w Pyrzycach. Augustianki otrzymały w 1312 r. patronat nad parafią. W 1319 Dytryk z Schoningów z braćmi wystawił sołtysowi Henrykowi Dersim i jego siostrom zezwolenie na sprzedaż posiadłości w rodzinnej wsi w diecezji halbersztadzkiej. Widocznie przybył do Mechowa wraz z Schöningami z tamtej diecezji w księstwie brunszwickim. Pewien Jan "z Mechowa" może sołtys, w 1320 wystąpił jako świadek przy czynności Dytryka, Ulryka i Jana Schoningów z Karwowa pod Szczecinem. W 1370 Schoningowie z Lubiatowa zrabowali dobra kapituły kamieńskiej w okolicy, za co zostali pozbawieni dóbr, które w 1372 książęta szczecińscy przekazali cystersom z Kołbacza, w tym w Mechowie patronat nad parafią, 22 łany (w tym 2 Ulryka v. Schöninga, 3 wdowy Koselitze, po 2,5 Henneke Pokelenta i Klysta) i 11 gospodarstw zagrodniczych, młyn na Mechówce (trwał do 1945, potem zabudowa rodziny Prymusów) i ziemię dotąd jeszcze nie pomierzoną na łany. Do Mechowa powrócili wkrótce. Już w 1376 Henryk Tłusty Schöning z Lubiatowa sprzedawał augustiankom połowę młyna. Z 1397 znamy Ludekina, z 1417 Mikołaja Schoningów z Mechowa. Z tych czasów, bo z ok. 1380 pochodzi płyta nagrobna z piaskowca (129 x 95 cm) w posadzce kościoła, z zarysem dwóch postaci w duchownych szatach, obecnie zakryta postumentem ołtarza. Z rąk Schoningów kiedyś w pocz. XV w. lenno rycerskie przeszło na Kussowów z Koszewa (stąd ich nazwisko): w 1433 Jan I i Jost, w 1437 synowie Jana l Jakub, Jan li z Kluk, bracia Jakub i Jerzy z Mechowa i Oćwieki 1449, 1454, 1464, w 1478 Jakub, Szymon, Jurgen, Jan III. Ten ostatni salwował wtedy z Pyrzyc księcia Bogusława X, obleganego przez elektora brandenburskiego Albrechta. Elektor wtedy zdobył zameczek Kussowów w Mechowie, trzymał go do zawarcia pokoju w 1479 r. Potem o zameczku już nie słyszymy. Na jego gruncie panowie na Mechowie zbudowali renesansowy pałac, spalony w 1987 r. Do dziś zachowała się wokół miejsca zamkowego widocznie zarysowana fosa. Jan III w 1480 fundował nowy dzwon zaginiony od 1945). W 1492 na wniosek Ebelina i Joachima Kussowów wikarię w kościele po Damianie Schoningu objął Paweł Kotzke. Jost II von Küssow z pocztem 4-ro konnym towarzyszył Bogusławowi X w 1496-97 w wyprawie do Ziemi Świętej. W 1523 Joachim miał stawać w 4 zbrojne konie w wojennej potrzebie, podobnie Walenty II i Achim. Własność w Mechowie ród łączył z Klukami z Oćwieką, Kłodzinem, w XVI w. częścią Nieborowa. Należał do elitarnego rycerstwa zamkowego. W 1561 odbudowali młyn. Synami Asmusa byli: Michał, Jakub, Krystian w służbie księcia Filipa wołogoskiego, Jan w służbie palatyna reńskiego, pochowany w Mechowie, Bastian w służbie księcia holsztyńskiego, Waltin poległy w bitwie w 1553. To napisał ich brat Piotr na płycie fundacyjnej w Mechowie z 1589 r. On też przez 30 lat w służbie księcia Filipa i jego syna, szczecińskiego Jana Fryderyka, zmarł w Mechowie 9 V 1612 pozostawiając po sobie pamiątki w kościele. W 1604 ufundował dębową ambonę (dziś ze znacznymi ubytkami) z plastycznym herbem Kussowów (pień drzewa, z którego wyrastają 3 czerwone liście), rzeźbioną figurę św. Piotra, obrazy olejne rodziców i krewnych fundatora (ich los obecnie nie znany). W 1614 wykonano płaskorzeźbę przedstawiającą Piotra w bogatej kutej zbroi z mieczem czy szablą w ręku, okolonego herbami Kussowów, Billerbecków (matki), Blocków, Barfussów, Marwitzów, Damnitzów (dziadków i babek). Znajduje się w ścianie wschodniej kościoła za ołtarzem. To perła renesansowej sztuki pomorskiej. Jest też płyta nagrobna Piotra z herbami w posadzce k. ołtarza. Kussowowie w 1723 otrzymali tytuł hrabiowski. W 1729 ufundowali drugi dzwon, w 1736 (istniejący do dziś) barokowy strop beczkowy w kościele, ozdobiony ornamentem z wici roślinnej i postaciami muzykujących aniołów.

W Pyrzycach trochę wody dla ochłody :))

Osadnictwo w rejonie Pyrzyc jest bardzo stare, wzmianki pisane pojawiają się w VIII-IX wieku. W drugiej połowie X wieku Pyrzyce zostały podporządkowane Piastom, ale od XI wieku gród znowu prowadził samodzielną politykę w ramach państwowości pomorskiej.
W 1124 r. mieszkańcy Pyrzyc przyjęli chrzest. Na czele misji chrystianizacyjnej, wysłanej na Pomorze Zachodnie przez polskiego księcia Bolesława Krzywoustego, stał biskup niemiecki Otton z Bambergu, późniejszy św. Otton, od 2006 r. patron miasta.
W XII wieku Pyrzyce były grodem kasztelańskim, a w kolejnym wieku ośrodkiem wójtostwa krajowego. W latach 1230−1240 przy wczesnośredniowiecznym grodzie powstało "nowe" miasto, wzorowane na miastach Europy Zachodniej. Miało owalny kształt, dwie główne ulice, w centrum znajdował się obszerny plac targowy, na którym później wzniesiono kościół farny oraz ratusz. Z czasem przejęło ono funkcje dawnego grodu, a podgrodzie przeszło w poczet dóbr klasztoru augustianek.
Prawa miejskie Pyrzyce otrzymały w 1263 r. z rąk księcia zachodniopomorskiego Barnima I. XIII wiek to czas intensywnego rozwoju. Miasto rozpoczęło budowę systemu fortyfikacji – murów obronnych, fosy i wałów. Mury były rozbudowywane w kolejnych wiekach.
Mimo licznych wojen Pyrzyce długo pozostawały niezdobyte. Najcięższe oblężenie miało miejsce w 1478 r., gdy książę Bogusław X bronił się przed natarciem 10-tysięcznego wojska elektora brandenburskiego Albrechta. O rozwoju i znaczeniu Pyrzyc od wieków decydowało rolnictwo. W średniowieczu Pyrzyce nazywano spichlerzem Pomorza Zachodniego.

Brama Bańska - zbudowana w latach 1260-1270 jako trzypiętrowa, w 1450 r. podwyższona do pięciu pięter. Uległa zniszczeniu w 1945 r. Po wojnie zrekonstruowana.

Mury obronne z XIII w. o długości 2000 m. W XV w. podwyższone do wysokości 7-9 m, rozbudowano przedbramia, baszty i czatownie. Po 1650 r. część czatowni zamieniono na domy dla biedoty. Po wojnie część murów odrestaurowano. Do dziś zachowały się baszty: Sowia, Prochowa, Lodowa, Pijacka, Mnisza. Wały z XIII w. otaczały miasto na długości 2250 m. Razem z fosą i stawami młyńskimi stanowiły dostateczne zabezpieczenie. W latach 1830-1845 zostały zamienione na promenadę spacerową. Fosy zostały częściowo zakopane i zamienione na ogrody

Baszta Sowia - powstała w wyniku rozbudowy półokrągłej czatowni. W XVI w. zwieńczona stożkowym hełmem. W XIX w. pełniła funkcję wieży widokowej.

Stare Chrapowo - nazwy wsi: 1212 r. - 1242 r. - Crapoue, 1240 r. - Crapowe, 1302 r. - antiqua Grapow, 1504 r. - olden (Stare) Grape, do 1945 r. - Alt-Grape
Wieś wzmiankowana jest od 1212 do 1302 r. jako Stara, co oznacza, że w bliźniaczym Nowym Chrapowie osiedli już koloniści na prawie niemieckim.
Ze wsi pochodziła rodzina rycerska Grapowów. Dietrich de Grabowe w 1260 r. wystąpił wśród świadków czynności, książęcego wójta z Pyrzyc. Mikołaj Grope sam był w 1292 r. książęcym wójtem krajowym, pyrzyckim.
Bracia Otto i Henning Grapowie w 1319 r. otrzymali od księcia Ottona I 3 łany w Rzepnowie, a w 1321 r. wraz z bratem Dietrichem nadali pyrzyckim zakonnicom prawo patronatu nad kościołem w Swochowie, przy czym świadkami byli ich kuzyni Herman i Henning.
Ta wielka podpyrzycka rodzina miała lenna w Swochowie i Rzepinie, ale głównie w Starym Chrapowie. Książę Otto I w 1302 r. przekazał 4 łany, dotąd ołtarza św. Katarzyny, na potrzeby ołtarza św. Jana Apostoła w kościele NMP w Gryfinie. Była to fundacja duchownego Jana de Fonte i Konrada Sarkosa, którą w 1303 r. tenże Otto I zwolnił od ciężarów 4 łany, trzymane przez Gerharda i Katarzynę "z Nowego Targu" (tj. Starego Czarnowa), mieszczan szczecińskich, gdyż stanowiły uposażenie ołtarza św. Katarzyny w kościele NMP w Szczecinie.
W 1314 r. wieś wraz z kościołem parafialnym nadano temuż kościołowi, z tym jednak, że 4 łany miał kapelan książęcy Jan Polak (Polonus), proboszcz w Bielicach.
W 1333 r. notariusz księcia Ottona zapisał kościołowi NMP w Szczecinie swe dochody w Starym Chrapowie w postaci 4 łanów (a więc to dochody Jana Polaka) i 6 półkorców żyta w młynie.
W nastęnych wiekach dochody ze wsi czerpali kanonicy kościoła kolegiackiego NMP w Szczecinie.
W 1546 r. wśród chłopów stwierdzamy nazwiska pomorskie: Kolitzke, Kolczke, Kruse.
W 1628 r. było tu 40,5 łanów chłopskich, 6 zagrodniczych, kuźnia, tkacz, karczma.
W 1856 r. na 3164 morgach gospodarowali: sołtys, 15 chłopów, 6 komorników, pleban, wikary, zakrystian-nauczyciel, kowal, karczmarz, młynarz. Były 54 domy mieszkalne, 77 budynków gospodarskich, dom starców.
W 1939 r. był to majątek dr. Ernesta Koseburga (173,5 ha), a 11 chłopskich gospodarstw liczyło ponad 20 ha, w tym Adolfa Freischmidta aż 98 ha. Kościół średniowieczny z kamieni polnych, gruntownie odnowiony w 1769 r. z wieżą z 1752 r., ołtarzem z 1591 r., dzwonami z 1503 r., 1584 r. i 1767 r.

Swochowo - Kościół filialny p.w. św. Andrzeja z Padwy z XV w., z kamienia polnego i cegły.

Dołgie - Pierwsza wzmianka na temat wsi pochodzi z 1269 roku. Znajduje się tu kościół pw. Apostołów Piotra i Pawła z przełomu XV/XVI w. z kamienia łupanego. Przebudowany w XIX i XX w. Podwyższono mury, wykonano ostrołukowe okna i schodkowe szczyty. Należy do budowli salowych, orientowanych, na rzucie prostokąta. Został odbudowany ze zniszczeń II Wojny Światowej w 1969r.

Borzym - Od roku 1259 była posiadłością cystersów z Kołbacza natomiast pierwsze ślady osady pochodzą z okresu IX-XI wieku. W końcu XIV wieku w centralnym punkcie wsi wzniesiono kościół orientowany. Jak większość świątyń z tamtego okresu został zbudowany z nieznacznie ociosanych kamieni narzutowych.
Salowa forma świątyni z dwuspadowym dachem była wielokrotnie przebudowywana co zmieniło jej pierwotny wygląd. W XIX wieku nadbudowano dwukondygnacyjną wieżę w zachodniej części kościoła. Pierwszą kondygnację pokryto deskami, druga pokryta jest blachą podobnie jak dach, któremu nadano kształt ostrosłupa. Przy kościele znajduje się plac cmentarny otoczony kamiennym murem z dwiema bramkami.

Dzisiejszy krajobraz podobny do wczorajszego, trochę pól i lasów, drogi zazwyczaj obsadzone drzewami rzucającymi cień.

Nie zabrakło, jak przystało na tę porę roku, maków czerwonych.

Dalsza trasa to już tereny znane: Gryfino, dalej przez ziemie niemieckie do domu (pod upragniony prysznic i na zimne piwo chłodzące się w lodówce od kilku dni :)))))))) przez Kołbaskowo, Smolęcin. Ogółem przejechałam w ciągu 3 dni 294 km, rezultat oraz wycieczkę uważam na bardzo zadowalające (może za wyjątkiem zmęczenia w sobotę ;)).

Kategoria 2011, 2011-sakwy

DST 87.01km
Czas 05:46
V_AVG 15.09km/h
Sprzęt Łunibajczyk
Aktywność Jazda na rowerze

II dzień- Jeź. Wielkie Dębno - Lubiatowo

Sobota, 4 czerwca 2011 · dodano: 07.06.2011 | Komentarze 6

Po wczorajszym długim, bo 135,51 km dystansie śpimy długo, pomimo BARDZO INTENSYWNEGO świergotu ptaków. Rozpoczęły koncert już pewnie o 4 rano :). Noc była w zasadzie ciepła, tylko już nad samym ranem wyciągnęłam na siebie jeszcze jedną bluzę.

Wstaliśmy skoro świt o... 9.30 :)))

Zbieranie się do wyjazdu też szło nam bardzo opornie. Oboje czuliśmy zmęczenie. Już wiedziałam, że dzisiejszy dzień będzie leniwy.

Jeszcze tylko śniadanie...

...i ruszamy. Po przespaniu nocy nad jeziorem wśród drzew, pierwsze co nas uderzyło wjeżdżając na drogę, to gorące powietrze przepełnione oparami topiącego się już asfaltu. Smród okropny, a do tego to wysoka temperatura nie nastawiła nas dodatkowo optymistycznie. Ale cóż...
Nasz kierunek to Kalisz Pomorski.

Poźrzadło Wielkie - wieś leży ok. 8 km na północ od Kalisza Pomorskiego, przy drodze wojewódzkiej nr 175, między Pomierzynem a miejscowością Konotop.
Historia
Była własność von Güntersbergów do XVIII wieku. Niszczona w XV wieku podczas walk polsko-krzyżackich. W 1842 roku majątek należał do porucznika Bernarda Henryka von Mellenthina. W 1939 roku we wsi zamieszkiwały 402 osoby. W latach 1946 – 1954 wieś była siedzibą gminy Poźrzadło Wielkie.
kościół pw. św. Stanisława szachulcowy z 1. poł. XVIII wieku oraz 1935 r. Budynek z drewnianą niską kwadratową wieżą, osadzoną od frontu na nawie, zwieńczoną dachem namiotowym z krzyżem. Na wieży dzwon z 1557 roku, odlany z polecenia pastora Thomasa Friedrich i rady parafialnej przez stargardzkiego ludwisarza Josta van Westena. Kolejny dzwon, odlany w Szczecinie w 1829, został zabrany na cele wojenne w 1917 roku. Znajdowały się tu epitafia rodziny pastora z początków XVIII wieku.

Mijamy Kalisz Pomorski.

W Drawnie, na kąpielisku chwila na kąpiel i relaks :)

Tak, jak przypuszczałam wcześniej, krótkich odpoczynków będzie dzisiaj bez liku, nadal czujemy zmęczenie :/, a droga, mimo drzew rosnących po obu stronach, jest oblana gorącymi promieniami słonecznymi.

Kolejny postój...

...i kolejny...

...i... :))))

O ile wczorajsza trasa prowadziła raczej przez tereny leśne, przeplecione jeziorami na dość urozmaiconym wysokościowo terenie, to dziś mamy bardziej krajobraz wypełniony widokiem łąk i pól uprawnych, a gdzieniegdzie trochę lasów.

Mijamy Choszczno, kierujemy się w kierunku Pyrzyc.

Dolice, pierwsza wzmianka o tej wsi pochodzi z roku 1753, kiedy jako wieś kolonizacyjna została założona z inicjatywy Fryderyka II. Równocześnie z lokacją wsi wybudowano kościół oraz założono szkołę. W roku 1767 wymieniono kościelnego o nazwisku Neins. W roku 1874 we wsi było 40 gospodarstw domowych, 31 domów, 186 ludzi. Pod koniec XIX wieku wybudowano nowy kościół, a po południowej stronie wsi wytyczono linię kolejki wąskotorowej z przystankiem. W roku 1920 odnotowano pożar wsi, w którym zniszczeniu uległo większość pierwotnej zabudowy szachulcowej. W roku 1928 Dolice określano jako wieś z kościołem i dworcem kolejowym. Miały wówczas łącznie 130 mieszkańców, w 1939 r. 129 mieszkańców i 9 gospodarstw od 23 do 31 ha. Do roku 1945 Dolice należały do powiatu szadzkiego (Kreis Saatzig) w rejencji szczecińskiej (Regierungsbezirk Stettin) w prowincji Pomorze (Provinz Pommern). Po II wojnie światowej w ramach województwa szczecińskiego, w powiecie Stargard Szczeciński. W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa szczecińskiego i była w gminie Dobrzany.
Zabytkowy[1] kościół poewangelicki, po 1945 r. cerkiew prawosławna pw. św. Mikołaja, należąca do parafii w Stargardzie Szczecińskim (ob. nieużytkowana). Świątynia wzniesiona prawdopodobnie równocześnie z lokacją wsi w połowie XVIII wieku (o czym świadczy wzmiankowane nazwisko kościelnego - Neins). Pierwotnie był to obiekt szachulcowy. W roku 1896 na miejscu pierwotnego kościoła wybudowano nowy, murowany. Posadowiony jest pośrodku wsi, stanowi dominantę układu przestrzennego oraz element zabudowy o wartościach zabytkowych. Nieorientowana, salowa z absydą, wieżowa, murowana (ceglana i nietynkowana), o neogotyckiej formie architektonicznej.

W okolicach Lubiatowa znajdujemy, nad zarośniętym szuwarami jeziorkiem, miejsce na kolejny nocleg. Dziś, niestety, nie skorzystamy z kąpieli - nie ma dojścia do jeziora. Tym razem w nocy rechoczące obok żaby umilają nam sen :/

Dziś nasz dystans wyniósł 87,01 km, dużo mniej niż wczoraj, ale...

Kategoria 2011, 2011-sakwy

DST 135.51km
Teren 4.00km
Czas 09:20
V_AVG 14.52km/h
Sprzęt Łunibajczyk
Aktywność Jazda na rowerze

I dzień Koszalin - Jeź. Wielkie Dębno

Piątek, 3 czerwca 2011 · dodano: 06.06.2011 | Komentarze 15

Weekend zapowiada się ciepło i słonecznie, więc czas na 3-dniową wycieczkę. Postanowiliśmy dojechać do Koszalina pociągiem (w końcu trzeba z skorzystać z promocji "Kolej na rower") i stamtąd ruszyć do Szczecina. O 7.45 wsiedliśmy w pociąg z całym ekwipunkiem rowerowym i ruszyliśmy do Koszalina.

Na miejsce dotarliśmy Przewozami Regionalnymi o 10.32. Na miejscu jeszcze małe zaopatrzenie w płyny i ruszamy w kierunku Tychowa. Droga z Koszalina jest fatalna, dopiero po kilkunastu kilometrach znajdujemy ścieżkę rowerową, biegnącą wzdłuż szosy.

Dojeżdżamy do wspomnianego powyżej Tychowa. Tam znajduje się największy głaz narzutowy w Polsce - Trygław.
Znajduje się na miejscowym cmentarzu. Obwód głazu wynosi 50 m, długość 13,7 m, szerokość 9,3 m, łączna wysokość 7,8 m (w tym 4 m zagłębione w ziemię); objętość około 700 m3, szacowana waga ok. 2000 ton.
Eratyk, z ciemnoszarego gnejsu, przetransportowany został ze Skandynawii przez ostatnie zlodowacenie (północnopolskie). Na powierzchni wyraźnie widoczne rysy – ślady wleczenia przez lądolód.
Z głazem związane są liczne lokalne legendy, nazwa pochodzi od Trygława, którego złoty posąg zakopany jest jakoby pod głazem. Podobno jeden z książąt Pomorza Zachodniego wjechał na niego karocą zaprzężoną w cztery konie i zawrócił nią.
W pierwszą niedzielę roku 1874 niemieccy mieszkańcy wznieśli na nim drewniany krzyż z figurą ukrzyżowanego Chrystusa. Figura jest dziełem rzeźbiarza Wilhelma Theodora Achtermanna (1799-1884), została odlana w berlińskiej odlewni żeliwa przez Moritza Geißa. Pod krzyżem znajduje się tablica z czterowierszem, ufundowana przez Hansa-Hugo von Kleista-Retzowa z Kikowa i Hugo von Kleista-Retzowa z Tychowa. Autorem czterowiersza jest ten pierwszy. Tekst w tłumaczeniu na j. polski brzmi: Bałwochwalstwo i grzech pokrywały kraj ciemnością, zanim Jezus przez swoją śmierć przyniósł światło i życie. On umieścił Trygława pod kamieniem, zamykając go. I prowadzi swoje dzieci w ramiona Ojca . Obecnie, corocznie w dzień Wszystkich Świętych kamień używany jest jako ołtarz na którym odprawiana jest Msza Św.

Jedziemy dalej do Połczyna Zdroju, przed nami 25 km.

Droga biegnie wśród lasów, co daje nam komfortowy cień w czasie jazdy. A pogoda dzisiaj wspaniała.

I mamy Połczyn Zdrój

Po obejrzeniu starówki czas na Park Zdrojowy...,

...tam też napełniamy bidony zdrową, połczyńską wodą :)

Szukamy wjazdu na ścieżkę rowerową , która z Połczyna biegnie do Złocieńca. Trasa o długości 30 km wiedzie dawnym nasypem kolejowym, z którego zdjęto tory, położono asfalt i udostępniono wyłącznie rowerzystom. Ścieżka prowadzi przez najbardziej malownicze tereny Drawskiego Parku Krajobrazowego.

Po drodze mijamy piękne tereny obfite w jeziora, lasy i pola uprawne..., ale za nim pojedziemy tą drogą, robimy przerwę na posiłek

Na tej wspaniałej ścieżce jest też odcinek tzw "III etap budowy" ;)

Ale co tam, te 4 km kiepskiej drogi można pokonać w takim wspaniałym terenie :)

A oto budynki po byłych dworcach pozostałe przy dawnej linii kolejowej.

W Złocieńcu obieramy kierunek na Drawsko Pomorskie - miasto w północno-zachodniej Polsce. Od roku 1946 na południe od miasta znajduje się Poligon Drawski, jeden z największych poligonów w Polsce. Miasto leży nad rzeką Drawą na Pojezierzu Drawskim. Przez Drawsko Pomorskie przechodzi droga krajowa nr 20 oraz linia kolejowa nr 210. Przez miasto przebiegała też wąskotorowa linia kolejowa Stara Dąbrowa - Drawsko Pomorskie. W granicach miasta znajduje się niewielkie jezioro Okra oraz ok. 3 km od miasta jezioro Lubie.

Dalej w kierunku Kalisza Pomorskiego. Po minięciu Drawska postanowiliśmy znaleźć miejsce na biwak. Czas najwyższy na odpoczynek. Niestety, nie szybko dane nam było znaleźć miejsce na nocleg. Wszystkie tereny we własności wojska, wstęp na ten teren surowo wzbroniony.
Jest już późno, a tu szansa na biwakowanie znikoma. Dopiero przed samym Kaliszem Pomorskim znaleźliśmy wspaniałe miejsce do rozbicia namiotów. Jesteśmy padnięci. Z drogą na dworzec w Szczecinie dzisiejszy dystans przejechany to 135,51 km - jest to mój nowy rekord dzienny. Widok jeziora w środku nocy niesamowity, brakuje jeszcze wodnika :)

Kategoria 2011, 2011-sakwy